Οι «58», ο «Μπένι» και ο Ζίγδης

 Του Διονύση Ελευθεράτου

Συνάξεις οιωνοσκόπων ή παλιών δελαπατρίδηδων του Ζαππείου θυμίζουν πλέον οι ποικίλες διαδικασίες που έχουν ως άξονα την πρωτοβουλία των 58 «κεντροαριστερών». Εκτός τόπου και χρόνου, σχεδόν όλοι, για όλα.

Τους ακούς και αναρωτιέσαι μήπως τυχόν νομίζουν ότι o κόσμος δεν βιώνει στ' αλήθεια την «οικονομική γενοκτονία» των Μνημονίων. Ότι απλώς την παρακολουθεί ταραγμένος,  όπως κάποιο ευαίσθητο παιδί βλέπει στον κινηματογράφο ένα άγριο θρίλερ - και το μόνο που χρειάζεται είναι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη κι ένα ψιθύρισμα: «Μην επηρεάζεσαι τόσο, μια ταινία είναι».

Το «κεντροαριστερό» τρένο εκτροχιάστηκε: καιρός ήταν!

Όλοι τους όμως, από τους μηχανοδηγούς έως τις λεπτεπίλεπτες «Σουσούδες» της πρώτης θέσης, μιλούν σαν να πρόκειται για το παλιό, ενεργό, ένδοξο Όριεντ Εξπρές που απλώς έκανε μια στάση για ανεφοδιασμό. Βαλίτσες έχουν πεταχτεί στα χωράφια.  Μαζί και οι «Σουσούδες», αυτές όμως συμπεριφέρονται λες και κάνουν κάποιο ολιγόλεπτο πικ- νικ, ώσπου να «ξεκινήσει» πάλι το τρένο.

«Η Κεντροαριστερά, η μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη, έχει μία δυναμική, που κανείς δεν μπορεί να ανακόψει». Τάδε έφη «Μπένι». Ο «κεντροαριστερός»  υπερφίαλος ναρκισσισμός του Δεκεμβρίου 2013 θυμίζει ορισμένες κεντρώες ατάκες, που είχαν εκστομιστεί στο τέλος Νοεμβρίου 1977. «Σήμερα αρχίζουμε το μεγάλο ξεκίνημα» είχε πει ο Ι. Ζίγδης για την ΕΔΗΚ, εννέα ημέρες έπειτα από τις εκλογές που έριξαν το κόμμα στο 11,9%  από το 20,4% του 1974. «Μεγάλο ξεκίνημα» είδε, μοιραίο ξεχαρβάλωμα ακολούθησε.

Η ΕΔΗΚ του Ζίγδη δήλωνε προσηλωμένη στον «διμέτωπο αγώνα». Προ ολίγων ημερών στο «Ακροπόλ», ο Π. Ρήγας, γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, επιβεβαίωσε ως εξής την ευλαβική παραλαβή της ιστορικής σκυτάλης: «Δεν μπορούμε να αφήσουμε να συνθλιβεί ο χώρος μεταξύ της συντηρητικής δεξιάς και της λαϊκιστικής αριστεράς». Καλά, ρε παλικάρια,  κινδυνεύει να συνθλιβεί ο χώρος που κατά τον Βενιζέλο  διαθέτει δυναμική ασταμάτητου Νιαγάρα; Ο Ζίγδης ήταν, τουλάχιστον, λιγότερο ανακόλουθος: όταν διακήρυττε αγώνα εναντίον και της Δεξιάς δεν συγκυβερνούσε μαζί της.

Ακούς τον Ρήγα και ο νους σου ταξιδεύει στην τράπουλα. Αλίμονο, ο ίδιος άνθρωπος παίζει τόσο ...σκληρό πόκερ με τη «συντηρητική δεξιά» στη Βουλή, ώστε σε αφήνει άφωνο. Προσφάτως, στην  Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων, μιλώντας για τη σύγκρουση στην Υγεία απευθύνθηκε στον Α. Γεωργιάδη με τα εξής ανελέητα λόγια: «Ήταν κακό πριν την ολοκλήρωση της μελέτης που ακούστηκαν αριθμοί απολύσεων (...) Η κυβέρνηση δεν επιτρέπεται να εκβιάζει, αλλά ούτε και να εκβιάζεται από καμία συντεχνία. Εμείς θα στηρίξουμε τη μεταρρύθμιση, αρκεί να είναι ολοκληρωμένη». Φημολογείται ότι ο Άδωνις, κατόπιν αυτού, έδωσε εντολή να αποσπαστούν καμιά σαρανταριά γιατροί και να αναλάβουν να προσέχουν τον ίδιο. Εμφράγματα και εγκεφαλικά τον απειλούν, έτσι όπως τον «σφυροκοπεί» η «κεντροαριστερά»...

Τους ακούς να δηλώνουν εκστασιασμένοι με την - προ εικοσαετίας συγκροτηθείσα- ιταλική «Ελιά» κι αναρωτιέσαι αν πιστεύουν πως το μυαλό της ελληνικής κοινωνίας το κατατρώγει κάποιο είδος νοητικού δάκου. Οι περισσότεροι μοιάζουν με ελλανοδίκες που φιλοδοξούν να στεφανώσουν με κλαδί αγριελιάς, το γνωστό «κότινο», την ... εκλαμπρότατη εποχή Σημίτη.

Ω, ναι, η «κεντροαριστερά» έχει συνέχεια και συνέπεια. Οι άνεργοι, οι «απασχολούμενοι» των τριών μεροκάματων μηνιαίως και οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι στέλνουν περήφανο χαιρετισμό στο όραμα των «απασχολήσιμων» του Σημίτη. Άστραψε ο Σπράος, βρόντηξε ο Γιαννίτσης, μούγκρισε θριαμβολογώντας ο «Μπένι» που με το PSI αφάνισε σε μια νύκτα το 75% των αποθεματικών των ασφαλιστικών Ταμείων.

Ανταποδίδει η «χρυσή εποχή» τους περήφανους χαιρετισμούς: Θυμάστε τη «μισθολογική σύγκλιση» που θα ερχόταν με όχημα το ευρώ και δη το σκληρό ευρώ, το οποίο βεβαίως, βεβαίως ουδεμία ακρίβεια θα κόμιζε άμα τη αφίξει του - κι ας έλεγαν το αντίθετο κάτι «μίζερες Κασάνδρες»; Ε, αυτή η «σύγκλιση» τώρα χαμογελά με νόημα στην εξελισσόμενη οικονομική σύγκλιση με τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, αλλά και στον παιάνα «ευρώ ή καταστροφή», που ηχεί απτόητος στην Ελλάδα των μαγγαλιών, των αυτοκτονιών, των σισιτίων.

«Ιδιωτικοποιήσεις για να μειώσουμε το χρέος», διατείνεται η ακροδεξιά του Σαμαρά και η συγκυβερνώσα «αντίπαλός» της, η «κεντροαριστερά». Κάτι ξέρουν τα «παιδιά» του Σημίτη από τέτοια επιτεύγματα. Από το 1996, με νόμους όπως ο 2414/1996 (για τις ΔΕΚΟ) πήραν φόρα για το μεγάλο άλμα των «μετοχοποιήσεων» - ιδιωτικοποιήσεων. Απανωτές ένδοξες σελίδες εκποίησης έγραψαν στην τετραετία 2000 -2004 και το δημόσιο χρέος το καθυπόταξαν, οι άτιμοι: από 139,2, το 2000, έφθασε στα 201,2 δισ. ευρώ το 2004. Τέτοια «δικαίωση» γνώρισε (και) επί των ημερών τους το δόγμα «ξεπουλάμε για να μην χρωστάμε»!

Κουράγιο: απομένει η αγάπη των καθεστωτικών media, ορισμένα εκ των οποίων μάλιστα εντυπωσιάστηκαν επειδή η πρωτοβουλία των «58» κατέκλυσε -λεει- το ...αχανές «Ακροπόλ». Α, δεν τα μάθατε; Στις διεθνείς ανασκοπήσεις για το 2013 τρεις λαοσυνάξεις μνημονεύονται ως ξεχωριστές: Ο Πάπας στην Κόπα Καμπάνα, οι Rolling Stones στο Χάιντ Παρκ και οι «58» στο «Ακροπόλ». Βέέέβαιαααα...

Καλή ψυχή, «κεντροαριστερά»... Καθόλου δεν θα μας λείψεις.

Δημοσιεύτηκε στο «Πριν», Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Πηγή: iskra